Dyskusja Jak wygląda typowy dzień schizofrenika.

W internecie znalazłem naprawdę świetny artykuł, przeczytajcie i oceńcie sami (to nie jest moja historia) : 

Wyobraź sobie, że każdego dnia jakiś głos szepcze ci bardzo złe rzeczy. Podpowiada, że ubliżenie przyjacielowi jest całkiem na miejscu, a dziewczyna, którą przepuszczasz w kolejce do kasy zasługuje na śmierć. Brzmi strasznie? Są ludzie, którzy to piekło przeżywają na co dzień - nie, nie będzie śmiesznego zakończenia.

Pozwólcie, że przybliżę wam pokrótce jak wygląda zwykły dzień z moją schizofrenią: 

7:00 - Wstaję i chwilę leżę w łóżku. Mimo że mieszkam sam, słyszę kroki w całym mieszkaniu. Zaczynam się zastanawiać, czy ktoś się przypadkiem nie włamał się w nocy, więc wstaję to sprawdzić. Nikt nie wchodził, drzwi są nadal zamknięte. Mimo tego ciągle słyszę kroki dochodzące z kuchni. Sprawdzam drzwi i obchodzę całe mieszkanie jeszcze co najmniej trzy razy, aby upewnić się, że jestem sam. 

7:30 - Biorę miłą kąpiel, ale w trakcie napuszczania wody do wanny słyszę rozmowę odbywającą się tuż za drzwiami. Wiem, że nikogo tam nie ma, bo przecież sprawdzałem drzwi i w ogóle, ale nic nie poradzę, że słyszę jak ludzie debatują nad tym, czy lepszym materiałem pokrycia foteli samochodowych jest welur, czy też skóra. Zanurzam głowę pod wodę i staram się ignorować to, czego tak naprawdę nie ma. 

8:00 - Czy coś pełza po mojej nodze? Sprawdzam. Nic nie ma. W ciągu dnia zdarza mi się to co najmniej raz na pół godziny, więc nie będę już o tym wspominał. 

9:00 - Jem śniadanie i czuję metaliczny smak w czasie jedzenia tosta. Jest tak intensywny, że tracę apetyt i nie mogę dokończyć posiłku. 

10:00 - Idę do szkoły, a po drodze grawitacja ciągnie mnie dziwnie w prawo. Czuję jakbym miał się za chwilę przewrócić, więc siadam i odpoczywam aż zmysł równowagi się nie zresetuje. Staram się nie zwymiotować przez narastające zawroty głowy. 

10:30 - Głos w mojej głowie, który swoją drogą ma na imię Nero, odzywa się reagując na grupkę dziewczyn, które idą powoli przede mną chodnikiem. Mówi mi, że powinienem wypatroszyć jedną z nich, drugą udusić wnętrznościami tej pierwszej, a trzecią skopać kiedy będzie płakała patrząc na śmierć koleżanek. Wyprzedzam je i złe myśli powoli cichną.

11:15 - Siedzę na toalecie, a kafelki na podłodze stają się na zmianę mniejsze i większe, przez co prawie puściłem pawia.

12:00 - Rozmawiam ze znajomym, który wystawił mnie kilka tygodni temu. Nero próbuje mi mówić na co zasługuje za to, że jest tak kiepskim kumplem. Kiedy mówi, widzę co działoby się z jego twarzą kiedy bym po niej biegał i skakał dopóki nie stanie się płaska jak naleśnik.

13:15 - Siedzę na zajęciach, ale słowa nauczyciela nie brzmią jak normalna mowa tylko jakiś bełkot. Słucham, ale nie mogę się skoncentrować na temacie zajęć, kompletnie nic nie rozumiem. 

14:00 - Wreszcie wrócił mi apetyt po metalicznym toście. Nie mogę się jednak oprzeć wrażeniu, że ludzie, którzy nakładali mi jedzenie dołożyli coś, na co jestem uczulony, bo powiedziałem im czego nie mogę jeść. Po dokładnym rozebraniu posiłku na czynniki pierwsze i zbadaniu, czy aby na pewno nie ma nic, na co mam alergię mogę wreszcie zjeść swoją nieapetycznie wyglądającą teraz papkę, która już stygnie. 

15:00 - Spotkałem kilku znajomych, ale głos w mojej głowie bez przerwy wykrzykuje w ich kierunku najgorsze obelgi. Nie mogę się skoncentrować na tym, co mówią, więc niezręcznie rzucam jakąś wymówkę i odchodzę. Kiedy się oddalam, rozmowa staje się coraz głośniejsza i przypomina niezrozumiały ryk. Nero ciągle mówi, że jestem bezwartościowy i nawet koledzy udają, że mnie lubią. 

16:30 - Jestem znowu w domu. Słyszę pukanie w okno, jakby ktoś próbował zwrócić na siebie moją uwagę. Wiem, że mieszkam na drugim piętrze i to niemożliwe, by ktoś tam był, ale i tak muszę to sprawdzić co najmniej cztery razy. 

18:00 - Moje stopy parzą jakby się paliły, co rozprasza i uniemożliwia wykonanie pracy domowej na jutro. 

19:30 - Kiedy próbuję znowu się uczyć, wszystkie słowa zapisane w książce unoszą się i zbijają w jeden wielki bałagan. Ciągle nie mogę skupić się na zadaniu domowym.

20:00 - Z kuchni dochodzi mnie zapach spalenizny, ale tak naprawdę tylko pomyślałem o tym, by coś sobie ugotować.

źródło : cavemancircus.com and joemonster.org

Czytałem to, chore.

Schizofrenia to jest chyba jedna z najgorszych chorób psychicznych, bo człowiek jest teoretycznie zdrowy na umyśle ale to coś powoli i od środka go wyniszcza. Musi się codziennie z tym zmagać aż w końcu kiedyś pęknie.

Współczuje osobie chorej.

Gdy to czytałem, czułem się jakbym to odczuwał na własnej skórze, że taka osoba przechodzi obok mnie, że może kumpla którego przypadkiem albo specjalnie wystawiłem/wystawiłbym byłby taką osobą ale nie umiałby nad tym zapanować. Bardzo ciekawy temat lecz współczuje tym osobom.

myślałem że to ty tak masz 

/ Nie cytujemy całych postów - Pikaczu

myślałem że to ty tak masz 

Właśnie muszę to zmienić bo już druga osoba tak pomyślała.

Skąd ta choroba się bierze?

Niby inteligentny, ale napisał "Jak doskonale widzisz, głos w mojej głowie, tak samo jak halucynacje są dla mnie czymś, z czym będę musiał zmagać się już zawsze". Pytanie brzmi: czemu nie szuka pomocy?

PS. Fajnie ma, o 10 idzie do szkoły  

Nie lubię tendencyjnych tekstów z tak śmieciowych serwisów jak joemonster, które mają jedynie przestraszyć odbiorcę (serio, te obrazki?).

Nie zostało to na pewno napisane przez schizofrenika, bo tak częste napady choroby miałaby jednostka już na wykończeniu i kompletnie nieleczona. Wtedy nie byłaby w stanie tego spisać, co ważne, tak chora jednostka nie byłaby w stanie oddzielić świata rzeczywistego od tego wykreowanego w swojej głowie. Ciężcy schizofrenicy są przekonani, że to co jest w ich głowie jest prawdziwe. Tacy już dawno leżą w zakładach psychiatrycznych, nasz bohater się widocznie uchował.

I tak można w prosty sposób dojść do wniosku, że wyżej opisana "schizofrenia" nie pasuje do żadnego znanego nam podtypu (owszem, jest "zróżnicowana", ale tutaj występują również kompletnie inne objawy spoza zakresu objawów schizofrenii). Na pewno nie jest to najbardziej powszechna schizofrenia paranoidalna.

Ponadto, mam w rodzinie, całkiem blisko schizofrenika, stwierdzonego. Żyje raczej normalnie, bierze leki, które jakoś go trzymają. Z tego co słyszałem, najgorsze są po prostu ataki, które zdarzają się raz na kilka miesięcy i trwają kilkanaście minut. Tak poza tym, nikt by nie powiedział, że jest to człowiek chory (stwierdzono zresztą, że kilka lat mógł żyć już ze schizofrenią, tylko ciężko ją było "zauważyć").

A przypadki takie jak wyżej opisane są naprawdę niezwykle rzadkie, są również ciągiem przyczynowo-skutkowym różnych zaniedbań samej chorej osoby, braku wsparcia bliskich, jak i braku leczenia farmakologicznego. Co nie oznacza, że jest to choroba (vel schorzenie) bardzo utrudniające życie.

Polecam muzyczkę :